كمالالدّين ابوالعطا محمود ابن علي كرماني مشهور به خواجوي كرماني
تخلص: خواجو
قرن: هشتم هجری
سال تولد – فوت: 679 – 753 ق
محل تولد – زندگي – فوت: کرمان – کرمان، بغداد، اصفهان، آذربايجان، شام، مصر، ري، شيراز – شیراز
دوران: ابوسعيد بهادرخان مغول، امیر مبارزالدّین محمد مظفری
آثار: مثنوی سام نامه؛ خمسة خواجو (همای و همایون، روضة الانوار، گل و نوروز، کمال نامه، گوهر نامه)؛ البادیه (رساله)؛ مناظرة شمس و صحاب (رساله)؛ ديوان اشعار
توضیح: خواجوی کرمانی، از استادان غزل پ-ارسی و از شاعران عهد مغول بوده است. وي بنابر روايات، از بزرگزادگان كرمان بود و در ولايت خويش، ابتدا به مدح شاهان مظفری ميپرداخت. او در دوران جوانی خود، جدا از کسب دانشهای معمول روزگار، مسافرت را نیز پیشه نمود و بازدیدهایی از مناطق اصفهان، آذربایجان، شام، ری، عراق و مصر نیز داشته است و پس از بازگشت از این سفرهای طولانی، در شیراز اقامت گزید.
در آنجا با حافظ مصاحبت و معاشرت پيدا كرد. به او لقب نخلبند را به دليل مهارت و قدرت او در تقليد و تتبع سبكهاي مختلف دادهاند و لقبهایی مانند خلاق المعانی و ملک الفضلا نیز گرفته است. قصیدههای او به زبانی شیوا و استوار و بیشتر در اندرز و پارسایی سروده شدهاند.
خواجوي كرماني، در سن 74 سالگي درگذشت و در شيراز به خاك سپرده شد.