آبايف، واسيلي ايوانوويچ

آبايف، واسيلي ايوانوويچ (1900 – 2001 م)

Abaev, Vasilii Ivanowich

زبان­شناس و ايران­شناس روسي

آبایِف، در سال 1922م، به دانشگاه پتروگراد وارد شد و در بخش نژادشناسی – زبان‌شناسی دانشکدة علوم اجتماعی آنجا به تحصیل پرداخت. او در سال 1925 م، دورة دانشکده را به اتمام رساند و در همان سال به دورة دکتری رشتة زبان‌های ایرانی وارد شد و در سال 1928 م، درجة دکتری گرفت. وی در سال 1935 م، بدون نوشتن رساله، موفق به اخذ درجة استادی علوم، در رشتة زبان‌شناسی گردید و از همان سال تا سال 1945 م مسئولیت ادارة گروه زبان‌های ایرانی دانشکدة زبان و تفکر را بر عهده گرفت. او در انستيتوي زبان­شناسي آكادمي علوم شوروي، شاغل بود و تحقيقاتش نيز در زمينة زبان­شناسي تطبيقي – عمومي و همچنين زبان­هاي سكايي، آلماني و تأثير آن‌ها به زبان­هاي اسلاوي بوده است. او در مدت 75 سال کار بی‌وقفه و پر تلاش خود، بیش از 300 اثر علمی نوشت. مهم‌ترین تألیف او واژه‌نامة اشتقاقی زبان آسی در پنج جلد است که از سال 1958 تا 1990 م به مدت سی و دو سال به آن مشغول بود. او برای تألیف این واژه‌نامه از 190 زبان و گویش مختلف، که با زبان آسی ارتباط داشته‌اند، استفاده کرده است. آبایف در سال 1981 م، به خاطر خدمات ارزنده به علم زبان‌شناسی و تدوین آثار ارزشمند، موفق به اخذ جایزة دولتی شوروی شد. از دیگر آثار او کتیبه­های ایران باستان و واژه‌نامة تاریخی اشتقاقی زبان آسی (5 ج) را می‌توان نام برد. او علاوه بر نگارش آثار متعددی در زمینة زبان­شناسی، تألیفاتی نیز در زمینة اساطیر ایرانی، فولکور ملل ایرانی‌تبار و نیز ادبیات آسی دارد.