ابوبكر محمد ابن زكريا رازي مشهور به طبيب‌المسلمين
تخلص: ……….
قرن: سوم و چهارم هجری
سال تولد ـ فوت: 251 ـ 313 ق
محل تولد ـ زندگی ـ فوت: ري ـ بغداد، ري ـ بغداد
دوران: طاهر پسر محمد، معدل پسر علي صفاري
آثار: الحاوي (دربارة طب، 30 ج)؛ الطب الروحاني مشهور به «طب‌النفوس»؛ الجامع الكبير
توضيح: رازي، از فـرزانگان و در علم طب سرآمد زمان بود. وي را از بانيان علم شيمي دانسته‌اند، كشف الكل و اسيدسولفوريك به او منسوب است. ریاضیات، فلسفه، نجوم و ادب را در ری آموخت. در جوانی به فراگیری کیمیا مشغول بود.
در نوشته‌ها آورده شده که او در جوانی عود می‌نواخته و گاهی نیز شعر می‌سرود، بعدها به زرگری سپس به کیمیاگری روی آورده است. وی در سنین بالا علم طب را آموخت. بنا به گفته بيروني، رازي در ابتدا به کیمیا اشتغال داشته و سپس چشمش در اثر کار زیاد با مواد تند و تیزبو، آسیب دیده و برای درمان چشمش به علم پزشکی روی آورده است. در کتاب‌های مورخان اسلامی آمده است که رازی طب را در بیمارستان بغداد آموخته است. پس از مرگ معتضد، خلیفة عباسی، او به ری بازگشت و عهده‌دار رياست بیمارستان ری شد و گويا تا اواخر عمر در این شهر به درمان بیماران مشغول بوده است. رازی اسراف در دارو را بسیار مضر می‌دانست، وی معتقد بوده، بهتر است تا سر حد امكان درمان با غذا باشد.
اين مرد بزرگ در 76 سالگي درگذشت و گويا در حوالي بغداد به خاك سپرده شده است.
پنجم شهريور ماه هر سال، روز بزرگذاشت زكرياي رازي، به نام روز داروسازي نام‌گذاري شده
است.