ابوطالب کلیم کاشانی مشهور به طالبای کلیم خلاق المعانی و ملقب به ملک‌الشعرا

 

تخلص:  کلیم

قرن:  یازدهم هجری

سال تولد – فوت:  حدود 990 – 1061 ق

محل تولد – زندگی – فوت:  همدان – کاشان، شیراز، هندوستان – کشمیر

دوران:  صفویه؛ جهانگیرشاه و شاهجهان (پادشاهان هندوستان)

آثار:  پادشاه‌نامه یا ظفرنامة شاهجهانی؛ دیوان اشعار

توضیح:  کلیم کاش-انی، زبانی ساده و استوار داشت و واژه‌های هندی را هر جا که ذکر حرف-ه‌ها، صنعت‌ها، منظره‌ها، گیاهان، گل‌ها و درختان لازم بود، به کار می‌برد و در این راه بیشتر از شاعران پارسی‌گوي ديگر، که به هندوستان می‌رفتند، اثرپذیری خود را از آن سرزمین و زندگی کردن در آنجا نشان داده است. همچنین مهارت و شهرت کلیم در غزل‌های اوست. وي در ايجاد معاني و تخيلات لطيف و وارد كردن كلمات زبان محاوره در شعر چيره‌دست بود. تذکره‌نویسان کلیم را اهل همدان دانسته و کلیم همدانی نامیده‌اند و گفته‌اند چون در کاشان اقامت داشته به کاشانی شهرت یافته است. کلیم یکی از دو، سه چهرة برجستة سبک هندی و از شاعران موفق این شیوه است؛ او را شاعری بسیارگو دانسته‌اند. کلیات او مشتمل بر غزل، قصیده، مثنوی و رباعی است و در این میان غزلیات او شهرت یافته است در سرودن مثنوی زبانی ساده و گاه دور از انسجام داشت و در به کارگیری واژه‌های هندی راه افراط پیمود. دیوانش سرشار است از مضامین بکر و اندیشه‌های لطیف. کلیم در آوردن مثل یا بیت‌هایی که حکم مثل داشته، هنر شاعری خود را به اوج رسانده است. کلیم را به سبب مضامین ابداعی زیادی که در اشعار خویش به کار گرفته، خلاق‌المعانی ثانی لقب داده‌اند.