اعظمي، شعيب

اعظمي، شعيب (1932 م )

Aazami, Shoaib

ايران­شناس هندي

اعظمی، ابتدا در رشتة زبان و ادبیات اردو موفق به اخذ مدرک فوق لیسانس گردید، سپس به دانشگاه علیگر راه یافت و در رشتة زبان و ادبیات فارسی نیز مدرک فوق لیسانس دریافت کرد. او پس از آن به تحصیلات خود در دانشگاه دهلی ادامه داد و در سال 1972 م، موفق به دریافت دکتری زبان و ادبیات فارسی شد. او در سال 1976 م، به ايران آمد و به مدت سه ماه در زمينة زبان و ادب فارسي به پژوهش پرداخت. او با انجمن هندو – ايران، انجمن سراسري مدرسين زبان فارسي و كنگرة سراسري مطالعات اسلامي هند، همكاري داشته و صرف­نظر از تأليفات خود، مقاله­هايي هم درباره ادبيات هند و ايران براي اين انجمن­ها نگاشته است. از آثار او حافظ و امیر تیمور (مقاله) و صحبت یار آخر شد (سفرنامة ایران)؛ فارسی ادب بعهد سلاطین تغلق 720 – 790 ق و شعر فارسی در ادبیات صوفی هند (مقاله) را می­توان نام برد.