بیمارستان سینا
اوضاع بهداشتی ایران در زمان قاجار بسیار نابسامان بود، به خصوص در زمان بروز بیماری‌های واگیر که به اوج وخامت می‌رسید. پس از افتتاح مدرسه دارالفنون و آموزش پزشکی جدید، احتیاج به تأسیس نهادی بهداشتی احساس شد.
بیمارستان سینا: ناصرالدين شاه پس از بازگشت از يكي از سفرهاي خارجي خود، به ناظم‌الاطبا، پزشك مخصوص خود دستور داد تا بيمارستاني به سبك فرنگيان بسازد. ساخت اين بيمارستان در سال 1266خ شروع و در سال 1268 خ با نام بيمارستان دولتي در نزدیکی میدان حسن‌آباد دایر شد. پس از افتتاح اين بيمارستان به درخواست ناظم‌الاطبا تدريس درس طب در دارالفنون آغاز شد و دانش‌آموختگان آن به كار در بيمارستان دولتي مشغول شدند. در سال 1280 خ اين بيمارستان به نام طبيب بزرگ ايراني، ابن سینا تغيير یافت و به تدریج بخش‌هایی نیز به آن اضافه شد.
اعتمادالسلطنه در خاطراتش درباره نخستین بیمارستان ایران و امکانات آن می‌نویسد: «این مریضخانه چند سال است بنا شده، یعنی چهار سال است، عمارت و محوطه آن بسیار عالی می‌باشد که همیشه بیست‌وپنج نفر مریض در اینجا معالجه می‌شوند و دوا و غذا و لباس و تخت‌خواب و لحاف و سایر لوازم بیماران از جانب دولت داده می‌شود و سه نفر طبیب و جراح بسیار قابل که از مدرسة دارالفنون تعیین شده‌اند، دائماً مواظب مريض‌ها هستند.»
در زمان سلطنت مظفرالدین شاه نخستین بازسازی و سازماندهی بیمارستان را آلمانی‌ها انجام دادند که بناهای به جامانده از این بیمارستان همان ساختار آلمانی خود را حفظ کرده باشند. در فاصله سلطنت پهلوی اول تا پهلوی دوم، این بیمارستان مجهز به بخش‌های داخلی، جراحی، اورولوژی، رادیولوژی، چشم‌پزشکی، دندانپزشکی، گوش و حلق و بینی و پوست شد.
از جراحان سرشناس آن می‌توان دکتر جهرمی، دکتر احمد فلسفی، دکتر قره‌گزلو و دکتر نیرومند را نام برد.
بيمارستان دولتي (سينا) نمایی از سال‌های آغازین
بیمارستان سینا
اوضاع بهداشتی ایران در زمان قاجار بسیار نابسامان بود، به خصوص در زمان بروز بیماری‌های واگیر که به اوج وخامت می‌رسید. پس از افتتاح مدرسه دارالفنون و آموزش پزشکی جدید، احتیاج به تأسیس نهادی بهداشتی احساس شد.
بیمارستان سینا: ناصرالدين شاه پس از بازگشت از يكي از سفرهاي خارجي خود، به ناظم‌الاطبا، پزشك مخصوص خود دستور داد تا بيمارستاني به سبك فرنگيان بسازد. ساخت اين بيمارستان در سال 1266خ شروع و در سال 1268 خ با نام بيمارستان دولتي در نزدیکی میدان حسن‌آباد دایر شد. پس از افتتاح اين بيمارستان به درخواست ناظم‌الاطبا تدريس درس طب در دارالفنون آغاز شد و دانش‌آموختگان آن به كار در بيمارستان دولتي مشغول شدند. در سال 1280 خ اين بيمارستان به نام طبيب بزرگ ايراني، ابن سینا تغيير یافت و به تدریج بخش‌هایی نیز به آن اضافه شد.
اعتمادالسلطنه در خاطراتش درباره نخستین بیمارستان ایران و امکانات آن می‌نویسد: «این مریضخانه چند سال است بنا شده، یعنی چهار سال است، عمارت و محوطه آن بسیار عالی می‌باشد که همیشه بیست‌وپنج نفر مریض در اینجا معالجه می‌شوند و دوا و غذا و لباس و تخت‌خواب و لحاف و سایر لوازم بیماران از جانب دولت داده می‌شود و سه نفر طبیب و جراح بسیار قابل که از مدرسة دارالفنون تعیین شده‌اند، دائماً مواظب مريض‌ها هستند.»
در زمان سلطنت مظفرالدین شاه نخستین بازسازی و سازماندهی بیمارستان را آلمانی‌ها انجام دادند که بناهای به جامانده از این بیمارستان همان ساختار آلمانی خود را حفظ کرده باشند. در فاصله سلطنت پهلوی اول تا پهلوی دوم، این بیمارستان مجهز به بخش‌های داخلی، جراحی، اورولوژی، رادیولوژی، چشم‌پزشکی، دندانپزشکی، گوش و حلق و بینی و پوست شد.
از جراحان سرشناس آن می‌توان دکتر جهرمی، دکتر احمد فلسفی، دکتر قره‌گزلو و دکتر نیرومند را نام برد.
بيمارستان دولتي (سينا) نمایی از سال‌های آغازین