خیابان لاله‌زار
خیابان لاله‌زار: لاله‌زار باغی در شمال ارگ سلطنتی بود که با جمع کردن تعدادی حیوان وحشی و پرندگان اهدایی به ناصرالدین شاه بخشی از آن به باغ وحش تبدیل شد. در دوران فتحعلی‌شاه و محمدشاه قاجار خیابان لاله‌زار فعلی، خارج از شهر تهران قرار داشت. باغ لاله‌زار، در واقع برای تفریح و پذیرایی از میهمان‌های خارجی ساخته شده بود. در دوران ناصرالدین شاه و گسترش تهران و ساخت دروازه‌ها در اطراف آن، به خصوص ساخت دروازه دولت، باغ لاله‌زار داخل شهر قرار گرفت. پس از مدتی با فرار یکی از حیوانات وحشی، حیوانات به دوشان‌تپه منتقل شدند، درختان آن به دلیل بی‌توجهی کم‌کم خشک شدند و ناصرالدین شاه به قیمت 90 هزار تومان این باغ را فروخت. پس از قطع درختان، شروع به ساختن دکان‌ها کردند و به دلیل اینکه خانۀ علی اصغرخان اتابک در لاله‌زار واقع شده بود، برای تسهیل رفت و آمد او یک واگن اسبی از توپخانه تا لاله‌زار کشیدند. این اتفاقات در بین سال‌های 1309 تا 1313 خ، رخ داد.
ناصرالدین شاه قاجار پس از بازگشت از فرنگ تصمیم گرفت خیابانی شبیه به شانزه‌لیزه در تهران بسازد و لاله‌زار را بسیار مناسب براي این كار ديد. لاله‌زار پس از آن محل رفت‌وآمد زنان و مردان شد، البته در اوایل به صورت تفکیک جنسیتی بود، به این معنا که زنان از یک طرف و مردان از طرف دیگر خیابان اجازه رفت‌وآمد داشتند و آژان‌ها (پاسبان‌ها) مراقب این موضوع بودند. دکان‌های سمت شرقی که محل عبور زنان بود، بسیار مرغوب‌تر از طرف دیگر بود.
این خیابان در زمان اشغال متفقین محل جولان ماشین‌های پایتخت بود. لاله‌زار بر اساس نوع ساختار و وجود سفارت‌خانه‌هایی که در اطراف آن قرار داشتند باعث تعامل فرهنگ ایرانی با فرنگی شده بود.
نخستین کافه پس از لقانطه را در خیابان لاله‌زار در اوایل سال 1290خ، پدر مرتضی محجوبی راه اندازی کرده بود که پسرانش در این کافه پیانو و ویولن می‌نواختند.
نخستین هتل ایرانی به نام گراندهتل در این خیابان ساخته و باعث رفت‌وآمد شخصیت‌های مهم در این خیابان شد. بعدها این خیابان نماد نوگرایی و هنر ایران و شانزه‌لیزۀ تهران لقب گرفت، چرا که بسیاری از تئاترها، رستوران‌ها، سینماها، تجارتخانه‌ها و … در این خیابان قرار داشتند.
کوچه ملی (کوچه باربد) نیز در لاله‌زار قرار دارد که به شکل قیف است. بهترین سینماهای تهران در این کوچه قرار داشتند و به “کوچه ارزان” تهران معروف بود.
