خیابان منیریه

خیابان منیریه: نام این خیابان برگرفته از نام “منیرالسلطنه” یکی از همسران ناصرالدین شاه قاجار و مادر کامران میرزا است. در زمان قاجار خیابان منیریه جزو محلات اعیان‌نشین تهران به شمار می‌آمد. در آن زمان بیشتر محلات به نام مالک بیشترین قطعات زمین آن محله یا فرد برجستۀ آن محل نام‌گذاری می‌شد. منیریه در روزگار قاجار بیرون از خندقی که گرداگرد تهران کشیده بودند، قرار داشت، منیرالسلطنه یک روز در سال را در خانه‌ منیریه‌اش که ساختمانی اعیانی بود، جشنی برپا می‌کرد که تنها زنان و همسرش ناصرالدین‌شاه و پسرش کامران‌میرزا حق شرکت در آن را داشتند. برخی از زنان سفرای بیگانه نیز به آن جشن شاهانه فراخوانده می‌شدند و روزی شاد و سرگرم‌کننده را در کنار هم می‌گذراندند. به خواست منیرالسلطنه باید همه‌ زنان با پوششی متحد در جشن شرکت می‌کردند.
منیرالسلطنه را بانویی نیکوکار دانسته‌اند که گویا تا میانه‌ پادشاهی مظفرالدین شاه زنده بود. پدر او معماری آذربایجانی بود و ساختمان دارالفنون از ساخته‌های اوست. خانه مینایی از یادگاران منیرالسلطنه است.
نخستین فروشگاه لباس مُد ایران نیز در محلۀ منیریه گشایش یافت. این فروشگاه را بانویی به نام «زینب جهانشاهی» در سال 1321 خ افتتاح کرد و نام فروشگاه خود را «خانۀ مُد» گذاشت.
گرمابه‌ تاریخی انصاری نیز از سازه‌های تاریخی محله‌ منیریه است. سطح این گرمابه از کف خیابان پایین‌تر است.

گفته شده نخستین تصادف خودرو در تهران در خیابان منیریه و در دورۀ قاجار رخ داده است. درویش‌خان، از موسیقی‌دانان دورۀ قاجار نخستین فردی بود که بر اثر تصادف خودرو جان خود را از دست داد.

در زمان پادشاهی رضاشاه پهلوی، از آن‌رو که محل زندگی شاه، کاخ مرمر در چهارراه پهلوی پیشین بود، بسیاری از درباریان و ارتشیان آن روزگار خانه‌های خود را به منیریه منتقل کردند تا به کاخ نزدیک باشند. از این‌رو، منیریه جایی برای رفت‌‌و‌آمد سیاستمداران و نظامیان زمان پهلوی یکم تبدیل شده بود.

محلۀ کنونی منیریه از شمال به چهارراه سپه، از جنوب به خیابان فرهنگ، از شرق به چهارراه لشکر و از غرب آن به چهارراه ابوسعید محدود می‌شود.