شعر حد واسط سبك عراقي و هندي

شعر حد واسط سبك عراقي و هندي

شعر قرن دهم حد واسط سبك عراقي و سبك هندي است و شعر حد واسط اين دوره يك قرن يعني تا قرن يازدهم هجری ادامه پيدا كرد. شعر حد واسط را از سه نظر می‌توان بررسی کرد:

1. از نظر زبانی: زبان بعضی از شاعران (مثل بابافغانی) نه مثل سبک عراقی فصیح و بلیغ است و نه مثل زبان برخی از شاعران سبک هندی عامیانه است اما بی‌توجهی به زبان و ورود لغات عامیانه و عدم توجه به درستی جملات و ترکیبات در آن مشهود است، مخصوصاً در اشعار مکتب وقوع.
2. از نظر فکری: مبتنی بر بیان مطالب جزئی و حالات عاشق و معشوق در اجراهای عاشقانه است. در اجتماعی که عاشق و معشوق آزادانه یکدیگر را نمی‌دیدند و در مجالس هر حرکت آنان در نظر دیگری جنبة رمزی داشت و پای رقیبان هم در میان بود. در اینجا معشوق باید مذکر باشد.
3. از نظر ادبی: ساده است و چندان از بدیع و بیان استفاده نمی‌کنند مگر از صنایع عادی، مستعمل بدیعی و تشبیهات و استعارات تکراری. قالب مسلط غزل است و ترکیب‌بند نیز رواج دارد. شعر این دوره از ردة اشعار ساده و روان شعر فارسی است.

شاعران اين دوره نيز بيشتر به غزل‌سرايي مشغول بودند، از جمله اين شاعران مي‌توان بابا فغاني (متوفي 922 يا 925 ق) را نام برد كه شعر او حد واسط سبك حافظ، صائب و كليم است و به او «حافظ كوچك» نيز
لقب داده‌اند.