غوريان

غوريان (آل شنسب) (544 – 612 ق)
در زمان سلطان محمود غزنوي، غور فتح شد. يكي از جانشينان سوري (حكمران پيشين غور) در زمان سلطان مسعود ابن ‌ابراهيم، به نام “حسين ابن ‌سام” حكمران غور شد و پس از فوت حسين، پسران او علاءالدّين ‌حسن و سام سوري با بهرامشاه غزنوي به مخالفت برخاستند و سوري، غزنه را تصرف كرد. سام در راه فيروزكوه درگذشت و علاءالدّين‌ در غور حكمفرما شد.
در ابتداي حكومت علاءالدّين‌، بهرامشاه غزنوي كه به هند گريخته بود به جنگ سوري، برادر علاءالدّين، كه در غزنه بود رفت و سوري را به قتل رسانيد. علاءالدّين‌ به خونخواهي برادر به غزنه حمله، آنجا را فتح كرد و آنچه از غزنويان بر جاي مانده بود را آتش زد، حتي استخوان‌هاي سلاطين غزنوي را سوزاند و به ‌همين جهت “جها‌نسوز” لقب گرفت. پس از علاءالدّين ‌حسن، پسرش “محمد ابن‌ علاءالدّين” به مدت يك سال‌ و نيم سلطنت كرد و در جنگ با غزها كشته شد و پسر عمويش “ابوالفتح محمد ابن ‌سام” به جاي او نشست. پس از فوت او نيز برادرش “معز‌الدّين محمد” بر تخت نشست كه در جنگ با محمد خوارزمشاه شكست خورد و در سال 602 ق، به ‌دست يكي از اسماعيليان كشته شد. پس از او حكمرانان ديگري از اين سلسله، فرمانروايي كردند تا اينكه خوارزمشاهيان، غور (فيروزكوه) را كه پايتخت آنان بود گرفتند و این دودمان، پس از 68 سال منقرض شد، ولي در هندوستان مدت‌ها بقایایی از این قوم حكومت مي‌كردند.