فريدون مشيري

فريدون مشيري

تخلص:  ……….

قرن:  چهاردهم هجری

سال تولد ـ فوت:  1305 ـ 1379 خ

محل تولد ـ زندگی ـ فوت:  تهران ـ تهران ـ تهران

دوران:  پهلوی؛ جمهوری اسلامی

آثار:  تشنة طوفان؛ ابر و كوچه (مجموعه اشعار)؛ از دیار آشتی؛ مروارید مهر؛ تا صبح تابناک اهورایی

توضيح:  فريدون مشيري، شاعري بود اديب كه در هرحال حرمت زبان و اهل زبان را حفظ مي‌كرد. انديشه‌هـايش انسان‌دوستانه و نجيب بود و بـراي احساسات و عواطف عاشقانه از لطيف‌تـرين و زيباترين واژه‌ها و تعبيرها سود مي‌جست. زبان شعرش بی‌آنکه بازاری باشد، ساده است. در عین سادگی به نحو مرموزی فاخر و متعالی است، او با شعر نرم و نافذ خود همیشه با دروغ، بیداد و همة نمودهای اهریمنی پیکار کرده است. دست‌مایه‌های او معمول و پیش پا افتاده هستند، اما دستاوردهای او ارجمند. واژگانی که از آن سود می‌جوید، محدود است، اما این واژگان محدود در دست او مثل موم نرم است. فریدون به عمد از کاربرد واژه‌های دور از دسترس می‌پرهیزد. البته با این واژه‌های محدود کار کردن و حرفی برای گفتن داشتن دشوار است. واژگانش، با آنکه گهگاه از تازگی و سادگی تلألؤ دارد، زبان اهل کوچه نیست، چنانکه ترکیباتش هم از تأثیر ژورنالیسم بی‌بندوبار عصر برکنار است. هنر یعنی ساده کردن مفاهیم دشوار.

مشیری، شاعری نوپرداز است، با اندیشه‌های نو و آفرینش‌های نو. با این حال، نوپردازی او ناشی از نا‌آشنایی با سنت‌های شعر فارسی نیست. با این سنت‌ها آشنایی دارد و از همین روست که در حق پیشاهنگان شعر فارسی گستاخ روی و شوخ چشمی نمی‌کند. با چه ادب و احترامی از حافظ و ابن‌سینا یاد می‌کند و با چه مهر و علاقه‌ای از فردوسی سخن می‌گوید.