فریدون جنیدی

جُنیدی، فریدون (1318 خ)

Jonaidi, Fereidoun

زبان­شناس و شاهنامه­پژوه

جنیدی، فرزند بکتاش ایرانی، در ریوند نیشابور به دنیا آمد. او متخصص زبان­های ایران باستان و مصحح شاهنامة فردوسی است. وی در سال 1358 خ، بنیاد فرهنگ نیشابور را بنا نهاد و در آنجا به رایگان به تدریس شاهنامه و زبان­های ایران باستان (پهلوی و اوستایی) و برگزاری نشست‌های شاهنامه‌خوانی مشغول است. او مدیر نشر بلخ نیز هست. وی سال‌ها استاد مدعو دانشگاه‌های صنعتی شریف، تهران و کرمان بوده و به آموزش‌ زبان‌های باستان و شاهنامه می‌پرداخته است. وی همچنین پژوهش‌های گرانبهایی در زمینة فرهنگ ایران باستان و ایران پس از اسلام، اقوام ایرانی و گویش‌شناسی انجام داده‌ است. به گفتة فاتح عبدالله، روزنامه‌نگار تاجیک، در روزنامة صدای مردم: «بنیاد نیشابور ذاتاً همان کارهایی را به سامان می‌رساند که در دورة ساسانیان فرهنگستان گُندی شاپور و در ایام عباسیان انجمن اخوان صفا در پیشگاه ملت ایران و مسلمانان انجام داده بودند.» وی بیش از 30 سال از عمر خود را برای ویرایش شاهنامه صرف کرده است تا بنا به نظر خود بیت‌های افزودة شاهنامه را از آن‌ها جدا کند و نسخة ویراستة او از شاهنامه در سال 1387 خ، منتشر شد. او کتاب­های بسیاری در زمینة ادبیات و فرهنگ ایران نوشته است. از دیگر آثار او می‌توان نامة پهلوانی؛ (خودآموز خط و زبان پهلوی ساسانی و اشکانی)؛ زندگی و مهاجرت آریاییان بر پایة گفتارهای ایرانی؛ فرهنگ هزوارش‌های پهلوی؛ داستان رستم پهلوان (11 ج)؛ زروان، سنجش زمان در ایران باستان (دربارة مناسبت‌های روزها و ماه‌های سال در ایران) را نام برد.