محله زعفرانیه

محله زعفرانيه: زعفرانیه از شمال به ارتفاعات توچال، از جنوب به خیابان ولیعصر و محمودیه، از غرب به ولنجک و از شرق به تجریش محدود می‌شود.
این محله که بخشي از كوهپايه‌هاي شميرانات است، در ابتدا به دليل وجود اداره برق «برق بامداد» ناميده مي‌شد. دلیل دیگر این نام‌گذاری را می‌توان به رنگ ساختمان سعدآباد، مهم‌ترين ساختمان اين منطقه، مربوط دانست که از دور شبيه رنگ زعفران داشته است.
دكتر منوچهر ستوده وجه تسميه آن را نام زعفران، كنيز محمدشاه دانسته، که این اراضی را به او بخشیده بوده است.
همچنین در رابطه با وجه تسمیه آن آمده است که در دوران حکومت محمدرضاشاه پهلوی پیاز زعفران توسط شخصی به نام شوکت‌الملک در این منطقه کاشته شد که به خوبی نیز به عمل آمد و به همین دلیل این محله به زعفرانیه مشهور شد.
اراضي زعفرانيه و باغ فردوس را حسين علي‌خان معيرالممالك خريد و باغ فردوس را در این محل ساخت.

از دیگر محله‌های تهران می‌توان به فرمانیه (متعلق به کامران میرزا نایب‌السلطنه)، آجودانیه (متعلق به رضاخان اقبال السلطنه، آجودان مخصوص ناصرالدین شاه)، اقدسیه (ناصرالدین شاه در این منطقه که حصار ملا نام داشته، باغ و کاخی برای یکی از همسران خود امینه اقدس می‌ساخت که به این نام معروف ‌شد)، زرگنده (محل کشف سکه و اشیای قیمتی بوده است)، گیشا (نام آن در ابتدا کیشا، برگرفته از نام دو بنیانگذار آن به نام‌های کینژاد و شاپوری است)، ونک، یوسف‌آباد، سوهانك، تجريش، دروس، قلهك، سیدخندان، اُزگل، صابون‌‌پزخانه، چاله حصار، گود زنبورک‌خانه، محله آب‌منگل (بالاتر از میدان شاه (قیام) منشعب از خیابان ری است. منگل به معنای مجرای آب است که به صورت شترگلو است و آب را از زیر خندق عبور می‌دادند. به نظر می‌رسد که این کلمه ترکی است)، چال‌خرکشی (خرگوشی) و … اشار کرد.