محمدحسين صفاي اصفهاني
تخلص: صفا
قرن: سيزدهم هجری
سال تولد ـ فوت: 1269 ـ 1322 ق
محل تولد ـ زندگی ـ فوت: فریدن اصفهان ـ فریدن اصفهان، تهران، مشهد ـ مشهد
دوران: قاجاریه
آثار: ديوان اشعار و مثنوي (به سبك گلشن راز)
توضيح: شهرت صفای اصفهانی، در غزل‌های زیبا و دلکش اوست که دارای وزن خاصی است و به همین سبب چهرة مشخصی به این شاعر صوفی مسلک بخشیده است. صفا در شمار شاعران بلندپایه و ادیبان به‌نام بود. او در طول زندگی خود گوشه‌نشینی و عزلت را پیشه کرد و تا آخر عمر مجرد زندگی کرد. وی حافظه‌ای قوی و نیکو داشت و به علوم ادبیت و عربیت مسلط بود، ولی در اواخر عمر حافظه خود را از دست داد. اغلب اوقات خود را جلوه‌گاه حق مي‌پنداشت، با این حال زیباترین غزل‌های خود را در همین دوران سروده است. دیوان او در خراسان، در کتابخانه ملک موجود است. یکی از زیباترین غزل‌های او:
| تجلی گه خود کرد خدا دیدة ما را | در این دیده درآیید و ببینید خدا را | |
| خدا در دل سودازدگانست، بجویید | مجـویید زمین را و مپـویید سما را | |
| حجاب رخ مقصود، من و ما شمایید | شمـایید مبینید مـن و مـا و شما را | |
| صفا را نتوان دید که در خانة فقرست | در این خـانه بیایید و ببینید صفا را |
اشتراک گذاری مقاله :
Array