مُنجیک ترمذی

 

تخلص:  ……….

قرن:  احتمالاً چهارم هجری

سال تولد ـ فوت:  ………. ـ ……….

محل تولد ـ زندگي ـ فوت:  احتمالاً ترمذ ـ ترمذ ـ ……….

دوران:  طاهر چغانی

آثار:  دیوان اشعار؛ قصاید

توضیح:  دیوان منجیک، در قرن پنجم هجری در ایران مشهور و مورد استفادة اهل شعر و ادب بوده است. چنانکه ناصرخسرو، داستان استفادة قطران از آن دیوان را در سفرنامة خود آورده است. به علت اندام ریز و زبان نیش‌دارش به او لقب «مُنجیک» داده‌اند؛ مُنج در پارسی معنای زنبور عسل را می‌دهد با پسوند «یک» به معنای زنبوری و به مانند زنبور، می‌باشد. خود مُنجیک در این باره می‌گوید:

هرچند حقیرم، سخنم عالی و شیرین

آری عسل شیرین ناید مگر از مُنج