میر محمدباقر ابن میر شمس‌الدّین حسینی استرآبادی مشهور به میرداماد

 

تخلص:  اشراق

قرن:  یازدهم هجری

سال تولد – فوت:  احتمالا 969 – 1041 ق

محل تولد – زندگي – فوت:  استرآباد گرگان – اصفهان، خراسان، كاشان، قزوين، بخارا – در راه كربلا به نجف

دوران:  شاه عباس بزرگ صفوی

آثار:  عیون المسائل؛ حبل المتین؛ تقویم الایمان؛ التقدیسات؛ مشرق الانوار (مثنوی فارسی به سبک و وزن مخزن الاسرار نظامی)

توضیح:  مادر میرداماد، دختر محقق کرکی بود و به همین سبب پدرش میر شمس‌الدّین ملقب به «داماد» بود و میرمحمدباقر را به نسبت پدر «میرداماد» می‌گفتند.

ميرداماد، یکی از علما و حکمای بزرگ اسلامی در قرن یازدهم هجری بود، او نيز مانند بسیاری از حکما و عرفا، که ذوق شعر و شاعری داشتند، به سرودن شعر عربی و فارسی می‌پرداخته و اشراق تخلص می‌نموده است. مجموعه اشعار او بعدها به نام دیوان میرداماد گردآوری شده است.

او فيلسوف، متكلم و فقيه برجستة دوران صفويه و از اركان مهم مكتب فلسفي اصفهان بود، به طوری که او را «معلم ثالث» خوانده‌اند و او نیز خود را معلم می‌خواند و شأن خود را کمتر از ابونصر فارابی نمی‌دید؛ همچنین در رشتة فلسفه، خود را هم ردیف شیخ الرئیس ابوعلی سینا می‌دانست.

اين مرد بزرگ در 72 سالگي درگذشت و گويا در جوار بارگاه امير مؤمنان علي ^(ع) در نجف به خاك سپرده شد.