پرچم در دوران رضاشاه پهلوي

پرچم در دوران رضاشاه پهلوي (1304 -1320 خ)
در ایران باستان، بنابر یک رسم و سنت کهن مربوط به آیین مِهرپرستی، در اغلب موارد خورشید را که با مِهر یکی شده بود به صورت جوانی زیباروی که پـرتوهای فراوانی از دور سر و صورت او بـه اطراف ساطع بود، نمایش می‌دادند. این رسم و عقاید در دورة ساسانی به سبب غلبة آیین زرتشتی، مفهوم خود را از دست داده، رفته رفته تغییر نگاره داد و پس از اسلام به کلی فراموش شد. بعدها صنعتـگران هـنری، همواره خورشید را به نگاره زنی زیبا بر روی اشیاء مختلف نقاشی و حکاکی می‌کردند. این رسم از قرن‌های سوم و چهارم هجری تا شصت، هفتاد سال پیش هنوز در ایران رایج بود، ولـی در زمـان رضاشـاه، در حـدود سال‌های 15 ـ 1314 خ، دستور داده شد در شیر و خورشید درفش‌ها، از ترسیم صورت انسانی خودداری شود و تنها به نقش قرص یا دایره‌ای اکتفا نمایند و همچنین تاج کیانی بالای شیر و خورشید، به تاج پهلوی تغییر و کلمة بیرق به پرچم تبدیل شود. (نگاره شمارة 29)
در زمان رضاشاه، برای اینکه نونهالان و جوانان ایران، از همان اوان تحصیل و کودکی با مفهوم میهن پرستی و نقش حقیقی درفش و پاسداری از آن به خوبی آشنا شوند، مراسم برافراشتن درفش و ادای احترام لازم به آن، در مدارس سراسر کشور به شدت به کار بسته شد و در تعلیمات پیشاهنگی که احترام به درفش یکی از آداب مهم آن به شمار می‌رفت، برای نخستین بار “سرود درفش” ساخته شد و به رنگ‌های درفش و علامت شیر و خورشید برای اولین بار معنای نمادین داده شد.