یحیی ماهیار نوابی
ماهيار نوابي، يحيي (1291 – 1379 خ)
Mahyar Navabi, Yahya
پژوهشگر زبانهاي ايران باستان و واژهشناس
ماهيار نوابي، در شیراز متولد شد و بعد از گذراندن دوران ابتدایی برای ادامه تحصیل به تهران آمد و دبیرستان را در دارالفنون و کالج امریکایی تهران گذراند و در دانشکدة ادبیات دانشگاه تهران تا مقطع دکتری تحصیل کرد. او سپس دانشیار دانشگاه تبریز شد و برای فراگیری زبان‌های کهن ایرانی به مدرسة زبان‌های شرقی دانشگاه لندن رفت و سپس از آن در دانشگاه گوتینگن آلمان به آموختن زبان‌های تخاری و ترکی کهن پرداخت.
او پس از بازگشت به ایران تا سال 1339 خ، رياست دانشكدة ادبيات تبريز را بر عهده داشت و به آموزش زبان‌های کهن پرداخت. از جمله اقدامات او، توسعة انتشارات و راهاندازي دورة شبانة آن دانشكده بود. وی برای یادگیری شیوة ادارة دانشگاه‌ها به امریکا رفت و همچنین دو سال و نیم به عنوان رایزن فرهنگی در پاکستان اقامت کرد. در سال 1341 خ، به مناسبت عزیمت یحیی ماهیار نوابی از تبریز، مجلس وداعی تدارک دیده شد که به طور خودجوش از سوی دانشجویان و انجمن ادبی دانشکده و همکاران علمی او برگزار شد که در آن مجلس دانشمندان و شاعران آذربایجانی چون نخجوانی، استاد شهریار، مفتون امینی، بی‌ریای گیلانی و بسیاری دیگر حضور یافتند و هر یک به زبانی و به طریقی از خدمات او یاد کردند و شاعران، اشعار زیبایی در وصف او گفتند. همچنین استاد شهریار چکامه‌ای به نام «اشک وداع» در 12 بیت سروده بود که همة اینها در دفتر «وداع با استاد ماهیار» آورده شده که از سوی انجمن ادبی دانشکدة تبریز چاپ و منتشر شد. او مدتي نيز به عنوان رئيس گروه فرهنگ و زبانهاي باستاني ايران در دانشگاه تهران برگزيده شد و پس از بازنشستگي، از سال 1352 تا 1358 خ، رئيس مؤسسة آسيايي دانشگاه شيراز بود كه در اين سمت علاوه بر تأسيس دورة فوقليسانس «زبان، تاريخ و فرهنگ ايران» و «فرهنگ و زبانهاي باستاني ايران»، به انتشار چندين كتاب پژوهشي و يك دوره مجلة مؤسسة آسيايي پرداخت. نوابي از اعضاي مؤسس كنگرة تحقيقات ايراني و بسیاری از مراکز و مجامع علمی داخلی و خارجی از جمله انجمن فرهنگ ارتش، فرهنگستان زبان ایران، انجمن مجموعة سنگ‌نبشته‌های ایرانی، انجمن پژوهش‌های مهری و انجمن پژوهش‌های درسی بوده است. بيشتر آثار او ترجمة متون پهلوي است. از آثار او منظومة درخت آسوریک (ترجمه از زبان پهلوی)؛ بندهش ایرانی؛ دیوان وقار شیرازی؛ کتاب‌شناسی ایران؛ گنجینة دست‌نویس‌های پهلوی؛ مجموعه مقالات پروفسور بیلی و یادگار زریران را میتوان نام برد.