شاه نعمت‌الله ولي
تخلص: سيد نعمت‌الله
قرن: هشتم و نهم هجری
سال تولد – فوت: 730 يا 731 – 834 ق
محل تولد – زندگي – فوت: کرمان – کرمان، عراق، سمرقند، بلخ – ماهان کرمان
دوران: سلطان بايسنقر تيموري
آثار: ديوان اشعار؛ اصطلاحات صوفیه (رساله)؛ مکاشفات (رساله)؛ مجمع‌الاسرار (رساله)
توضيح: شاه نعمت‌الله در دوران زندگيش به شام، حجاز، مصر، آذربايجان، خراسان، ماوراءالنهر و تركستان سفر كرد و در نهايت به كرمان بازگشت و تا آخر عمر در همانجا ماند. نعمت‌الله، به علت نفوذ فراوان و شهرتی که در عهد خود حاصل کرده بود، مریدان بسیاری گرد او آمدند، چنانکه آوازة مقامات و کراماتش، ایران و سرزمین هندوستان را فرا گرفت. او یکی از پیشروان بزرگ تصوف در میان معتقدان به تشیّع بود که در این عهد ظهور کرد.
وی به شیراز نیز سفر کردکه چند سالی از مرگ حافظ می‌گذشت، اما حافظ در اشعارش به شاه نعمت‌الله کنایاتی دشاته است. شاه نعمت‌الله سروده بود:
ما خاک راه را به نظر کیمیا کنیم صد درد را به گوشه چشمی دوا کنیم
حافظ در جواب آورده است:
آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند …
ساختمان بقعة وی منسوب به احمد شاه از سلاطین بهمنی هندوستان است. شاه عباس اول صفوی و محمد اسماعیل‌خان، حاکم کرمان، در قرن سیزدهم قمری صحن‌ها و مناره‌ای زیبا و کاشیکاری گنبد را بر آن افزود.
وي در حدود 104 سالگي در كرمان فوت كرد و در ماهان به خاك سپرده شد.