صدرالدّين محمد ابن ابراهيم ابن يحيي قوامي شيرازي مشهور به ملاصدرا

 

تخلص:  ……….

قرن:  دهم و يازدهم هجری

سال تولد – فوت:  979 یا 980 – 1050 ق

محل تولد – زندگي – فوت:  شيراز – اصفهان، شيراز – بصره

دوران:  شاه عباس بزرگ صفوی

آثار:  الحكمة المتعالية يا اسفار الاربعة (معروف به اسفار)؛ الحكمة العرشية؛ المشاعر

توضيح:  بعضی به دلیل کلمة قوامی، وی را از فرزندان حاجی قوام، معاصر حافظ دانسته‌اند. پدرش ظاهراً در شیراز شغل دولتی داشته و از زندگی مرفهی برخوردار بوده است. ملاصدرای جوان، پس از فراغت از تأمین نیازمندی‌های خانواده‌اش، از شيراز به اصفهان مهاجرت نمود. او در مدرسة خواجة اصفهان، از محضر درس استاداني چون شیخ بهایی، میرداماد و میرفندرسکی بهره جست. ملاصدرا دروس فقه، علوم حدیث و تفسیر را از شیخ بهایی، حکمت الهی و حکمت شرق و غرب را از میرداماد و علم ملل و نحل را از میرفندرسکی آموخت. فلسفة خاص ملاصدرا را اصطلاحاً «حكمت متعاليه» مي‌نامند كه نوعي جهش و نوآوري است كه پس از يك سلسله حركت‌هاي مدام و تدريجي در معارف عقلي اسلامي، رخ داده است.