خلافت امویان

خلافت امویان (41 ـ 64 ق)
معاویه که در سال 35 ق، به عنوان والی، زمام امور شام را بر عهده گرفته بود، در سال 40ق، پس از شهادت حضرت علی(ع) به عنوان خلیفة مسلمین، از مردم بیعت گرفت و در واقع سلطنت خود را آغاز کرد و همة سرزمین‌های اسلامی را به زیر سلطة خود درآورد. این کار، زمانی آغاز شد که او که پیشتر از سوی حضرت علی(ع)، حاکم فارس شده بود، پنهانی با معاویه هم پیمان و به تدریج قدرتمند شد و حاکمیت اعراب را به طور کامل بر مشرق زمین، از دجله تا سیحون، برقرار کرد. پس از چندی هرات، غزنه، بلـخ و قندهار نیز به زیر فرمان او درآمد و سپاه او از سیحون گذشته، بخارا را تصـرف کـرد و با گذشتن از جیحون متصرفات خود را تا رود سند گسترش داد. معاویه پس از آنکه برای ولیعهدی پسرش “یزید” از مردم بیعت گرفت، در سال 60 ق درگذشت.
از آنجایی که یزید سیاست و تدبیر پدر را نداشت، در مناطق مختلف و متصرفات اعراب آشوب، اغتشاش، درگیری و فساد شایع شد و جنگ‌ها و خونریزی‌های زیادی در سرزمین‌های زیر سلطة اعراب رخ داد. ایرانیان در تمام این مدت “موالی” (بندگان) خوانده می‌شدند و مورد تحقیر و آزار اعراب بودند.
پس از برکنار شدن یزید، در سال 64 ق، “معاویة دوم” که جوانی ضعیف‌النفس و بی‌اراده بود به خلافت رسید، اما دوران خلافت او به یک سال هم نکشید.