محله چاله ميدان

محله چاله ميدان: اين محله که قدمت آن متعلق به دورۀ صفویه است، از خيابان شوش تا بهمني امتداد داشته است. وجه تسميه چاله ميدان به اين دليل بود كه در آغاز ساخت شهر تهران از خاك اين محله برداشته شده و کل محل به صورت چاله درآمده بود. پس از گسترش تهران در اين محله كه خارج از شهر تهران بوده، خانه‌هايي به شكل گودال ساخته شد. در زمان پهلوي شهرداری این محل را خريداري و طي سه مرحله بازسازي کرد و در اختيار ساكنان آن قرار داد. در این محل کاروانسراهای حاجی رمضان، زغال‌فروشی‌ها، احمد کور و حاجی هادی نیز قرار داشته که اکنون اثری از آنها باقی نمانده است.
این محل از قدیم الایام جایگاهی امن برای خلافکاران بود و حتی پس از ساخت میدان در آن نیز همچنان خلافکاران به آنجا می‌رفتند و با کلماتی رکیک با یکدیگر گفتگو می‌کردند و همین امر باعث شد تا اصطلاح ادبیات چاله میدانی رواج پیدا کند.
از خانه‌های اشخاص مهم این منطقه می‌توان خانه رضاقلی (ناظم مدرسه دارالفنون)، میرزا بزرگ کدخدا، صدرالدوله، نجفقلی خان و جلال‌الدین میرزا را نام برد.