محله یافت‌آباد
محله یافت‌آباد: این محله دارای سه قلعه بود؛ قلعه بالا، قلعه پایین و قلعه سوم که محل تأمین منابع کشاورزی تهران بودند و آب نهر کرج از آن جاری می‌شد و بعدها به دلیل کمبود آب و بالارفتن هزینه‌های کشاورزی از بین رفتند. هنگامی که آغامحمدخان قاجار شیراز را فتح کرد، بسیاری از وابستگان دودمان زندیه که اصالت لک داشتند را به نقاط دیگر تبعید کرد و کوچاند. خاندان یافتآبادی نیز در تهران و محلۀ یافت‌آباد در قلعه‌ای سکنی داده شدند كه به تدريج با مردم بومی آن منطقه درآميختند. آنها رفته‌رفته زمین‌های اطراف را خریداری و در همان محل خانه سازی کردند. برخی علت نام‌گذاری یافت‌آباد را سکونت خاندان یافتآبادی می‌دانند و برخی دیگر علتش را تصاحب زمین‌های خالی از سکنه توسط مردم دانسته‌اند.
قدیمی‌های این محله اغلب شهروندان بومی و اصیل محله یافت‌آباد بودند که از خوانین و اقوام زندیه، کلهر، ظهره‌وند و تقدیسی‌ها بودند و در کنار خانه‌هایشان از گاومیش‌های بزرگ شیرده نگهداری می‌کردند. به همین خاطر، این محل به گاومیش خانه نیز معروف بود. “گاومیش خانه” محله‌ای به اندازه یک خیابان بود و کمتر از بیست خانوار در آن ساکن بودند. همه خانه‌ها از خشت و گل ساخته شده بود و اهالی در کنار خانه‌های خود از دام‌ها نگهداری می‌کردند. با اینکه از آن زمان ۱۰۰ سال می‌گذرد، هنوز هم شغل تعداد انگشت‌شماری از اهالی دامداری است و از این طریق گذران زندگی می‌کنند. «حاج اکبر زندیه» یکی از این افراد است که در خیابان اکبر حسینی بیش از ۸۰۰ رأس دام شیرده را نگهداری می‌کند.
در دهۀ 30 خورشیدی ساخت کارخانۀ شیر پاستوریزه، یافت‌آباد را در موقعیت اقتصادی بهتری قرار داد.
