گولپینارلی، عبدالباقی

گولپینارلی، عبدالباقی (1899- 1982 م)

Golpinarli, Abdulbaki

فارسی ­پژوه، زبان­شناس و مترجم ترک

گولپینارلی، ابتدا نزد پدر خود زبان فارسی و عربی را آموخت، سپس در سال 1930 م (در 31 سالگی)، تحصیلات خود را در دانشکدة ادبیات استانبول به پایان رساند و از دانشکدة ادبیات دانشگاه آنکارا، در رشتة زبان و ادبیات فارسی درجة دکتری گرفت. وی اطلاعات گسترده­ای دربارة فرهنگ و تاریخ ایران و اسلام داشت و اکثر رجال معاصر ایران را می­شناخت. گولپینارلی، طبع شعری هم داشت و اشعاری به فارسی و ترکی سروده بود. در سال 1386 خ (2007 م)، همایش بزرگداشت گولپینارلی با همکاری کتابخانة دانشگاه تهران، در هشتصدمین سالروز ولادت مولوی برگزار شد. او آخرین سال‌های عمر خود را صرف تدوین فهرست کتب خطی موجود در کتابخانة سلیمانیه ‌کرد. وی باقی کار تدوین فهرست کتابخانة موزة مولانا در قونیه را هم ادامه داد و آن را در چهار جلد به انجام رساند که متأسفانه فقط سه جلد آن به چاپ رسیده و جلد چهارم آن که شاید مهم‌ترین قسمت کتاب‌های موزة مولانا را شامل می‌شود، هنوز به صورت دست‌نوشته در کتابخانة موزة قونیه باقی مانده است. یک بار که از ایشان خواسته شد تا زندگی‌نامة خود را برای درج در ابتدای «مولانا جلال‌الدّین» در اختیار بگذارند، ایشان گفتند: «چه زندگی‌نامه‌ای؟ حاصل عمرم سه سخن بیش نیست: سوختم و سوختم و سوختم. این زندگی‌نامة من است و مشتی نوشته‌های پراکنده دارم که می‌دانید.» شماری از آثار او به فارسی ترجمه و به چاپ رسیده است. از آثار او مثنوی (ترجمه)؛ دیوان حافظ (ترجمه)؛ گلشن راز (ترجمه)؛ منطق­الطیر (ترجمه)؛ منتخبی از رباعیات مولانا؛ مولویه بعد از مولانا؛ رباعیات عمر خیام و مثنوی (شرح) را می­توان نام برد.