محمد بهمن بیگی
محمد بهمن بیگی
تخلص: ……….
قرن: چهاردهم هجری
سال تولد ـ فوت: 1299 ـ 1389 خ
محل تولد ـ زندگی ـ فوت: در سیاه چادری بین شهرک‌های فیروز‌آباد و خونج لارستان فارس ـ تهران، شیراز ـ شیراز
دوران: پهلوی؛ جمهوری اسلامی
آثار: بخارای من، ایل من؛ اگر قره قاج نبود؛ به اوجاقت قسم؛ طلای شهامت
توضيح: از بهمن بیگـی به عنوان بزرگمـرد فرهنگ ایل و احیاگـر عشایـر یاد کرده‌اند. او طی یک سال روش تدریس دروس ابتدایی را به مدرسین ورزیده می‌آموزد و آن‌ها را به عنوان معلمین عشایری با استخدام در آموزش و پرورش به عشایر می‌فرستد و آنان در ایل، سیاه چادرهای معلمی خود را بر پا می‌کنند و از دمیدن خورشید تا فرو رفتن آفتاب به آموزش کودکان می‌پردازند و پا به پای ایل، به ییلاق و قشلاق کوچ می‌کنند. او این شیوه کار را برای کل عشایر ایران پیـاده میکند و با تأسیس «ادارة کل آموزش عشـایری ایران» در شیراز، سرانجام دانشسرای عشایری را برای تعلیم معلمان عشایر ایران در شیـراز به راه می‌اندازد و چندی بعد هم دبیرستان شبانه‌روزی عشایری را برای تعلیم جوانان با استعداد عشایری تأسیس میکند و همان شیوة تدریس را توسط دبیران زبده و ورزیده را نیز در آنجا به اجرا در می‌آورد و نتیجة این کار پذیرفته شدن 98% دانش‌آموزان این دبیرستان در کنکور دانشگاه‌‌های ایران می‌شود و نتیجة شگرف آن نیز تحویل صدها دکتر، مهندس و حقوق‌دان به جامعة ایرانی است. به خاطر این خدمات از طرف سازمان جهانی یونسکو برندة جـایزة سوادآموزی «کروبس کایا» می‌شود، که بعدها این مرد بزرگ تجـربه زندگی و آموزشی خود را به صورت کتاب نشر میکند که بر این کتاب‌ها بزرگانی چون پرویز ناتل خانلری، عبدالحسین زرین کوب، ابراهیم گلستان و خیلی کسان دیگر نقد و نظر نوشته‌اند و آن‌ها را ستوده‌اند. بهمن بیگی شیرمردی بود در آموزش و پرورش ایران زمین که جانشین و بدیعی ندارد.