احمد ابن حسین همدانی ملقب به بدیع‌الزّمان همدانی
تخلص: ……….
قرن: چهارم هجری
سال تولد ـ فوت: 358 ـ 398 ق
محل تولد ـ زندگي ـ فوت: همدان ـ همدان، گرگان، نیشابور، هرات ـ هرات
دوران: صفاریان؛ سامانیان
آثار: مقامات؛ رسائل (مجموعة منشآت)؛ ديوان اشعار
توضیح: بدیع‌الزّمان همدانی، ابداع كنندة شیوة خاصی به نام «مقامه» بود و پس از او گروهی از ادبا در این راه گام نهادند. او برای این رشته از ادبیات، دو صفت قائل شد که بعدها هم از سوی بسیاری از طرفداران وی رعایت شد. مقامات وی افسانه‌هایی است که غالباً پهلوان آن روایات، ابوالفتح اسکندری، زائیده فکر خود بدیع‌الزّمان و راوی وی، عیسی ابن هشام است که او نیز خیالی است و لطایف و شاهکارهای این مرد در عباراتی لطیف و زیبا و آراسته مایة عبرت، شگفتی و شادی شنوندگان و خوانندگان شده است. روش بدیع‌الزّمان به سرعت مورد توجه نویسندگان قرار گرفت و راهی نو در ادبیات عربی گشود، به گونه‌ای که در فاصلة بین قرن پنجم تا اواسط قرن چهاردهم، حدود هشتاد نویسنده به عربی و زبان‌های دیگر مقامه نوشتند.