ابوالنجم احمد ابن قوص ابن احمد منوچهری مشهور به منوچهري دامغاني
تخلص: منوچهري
قرن: پنجم هجری
سال تولد ـ فوت: حدود 400 ـ 432 ق
محل تولد ـ زندگي ـ فوت: دامغان ـ مازندران، گرگان، غزنین ـ غزنین
دوران: سلطان مسعود غزنوي، منوچهر ابن شمس‌المعالي قابوس ابن وشمگير دیلمی
آثار: ديوان اشعار
توضيح: منوچهري، بنيانگذار مسمّط و يکي از شاعران چيره‌دست در طبيعت‌سرايي است. ابوالنجم احمد ابن قوص ابن احمد منوچهري، معروف به «شصت كله»، از شعراي طراز اول و متقدم ايران است. تخلص منوچهری بـه سبب انتساب شاعر به فلک‌المعالی منوچهر ابن شمس‌المعالی بوده که در دربار وی، در جرجان خدمت می‌کرده است. کودکی و جوانی منوچهری در دامغان به تحصیل عربی گذشت.
پس از مرگ منوچهر قابوس، منوچهری به ری به خدمت طاهر دبیر (فرمانروای سلطان مسعود غزنوی در ری)، رسید. وی از آنجا به دربار غزنه راه یافت و به ستایشگری سلطان مسعود غزنوی مشغول شد. منوچهری برای جلب حمایت عنصری قصیده‌ای به نام «لغز شمع» سرود و در آن عنصری را ستایش کرد.
ادیبان دربارة وی گفته‌اند: «»منوچهري، جز فردوسي و رودكي، در اين هنرنمائي رقيبي ندارد. مضمون ابيات منوچهري، گاهي برگرفته از ادبيات عرب است و اين به دليل تسلط شاعر به زبان تازي بوده كه اغلب به آن فخر مي‌نموده؛ اما نبايد تصور كرد كه بسياري لغات، اصطلاحات و كنايات عربي، اشعار او را از رواني دور ساخته، بلكه منوچهري، همان كلمات عربي دور از ذهن و غيرمأنوس را با چنان استادي و مهارتي به هم بسته و پيوسته، كه خواندن آن خواه ناخواه در انسان ايجاد وجد و نشاط مي‌كند.
منوچهري در 32 سالگي درگذشت و در غزنين به خاك سپرده شد.