مجدالدّین ابوالمجد مجدود سنایی غزنوی

 

تخلص:  سنایی

قرن:  پنجم و ششم هجری

سال تولد ـ فوت:  467 ـ 529 ق يا 535 ق

محل تولد ـ زندگي ـ فوت:  غزنین ـ خراسان، بلخ، سرخس، هرات، نیشابور ـ غرنین

دوران:  سلطان مسعود ابن ابراهيم و بهرامشاه غزنوي

آثار:  دیوان اشعار؛ حدیقة الحقیقة؛ سیر العباد الی المعاد؛ کارنامة بلخ

توضیح:  سنايي در ابتدا زندگي مرفه و اشرافي داشته ولي بعدها از دنيا و آنچه در آن است، دست كشيد. در جوانی مداح سلاطین غزنوی بود. پس از چندی اقامت در خراسان و ملاقات و گفتگو با مشایخ تصوف و حِکمت، تغییر شگرفي در تفکر و اندیشة‌‌ وی ایجاد شد و از همین زمان بود که قصائد معروف خود را در زمینة عرفان و مسائل حَکَمی سرود. سنایی ابتدا پیرو سبک فرخی و منوچهری بوده و در دیوان این‌دو نفر بسیار نظر داشته و از ابیات ایشان تضمین کرده است، گاهی نیز به روش مسعود‌‌سعد، قصیده می‌سرود.

سنايي از پركارترين شاعران زبان و ادب فارسي است. بيشتر پژوهشگران او را آغازگر شعر عرفاني فارسي مي‌دانند كه با عطار تداوم يافت و در شعر مولانا به اوج خود رسيد. وي قصيدة اجتماعي را نيز پايه‌گذاري كرده است. شفيعي كدكني براي سنايي، سه شخصيت قائل شده است: 1. سنايي مداح و هجاگو 2. سنايي واعظ و ناقد اجتماعي 3. سناييِ قلندر و عاشق.

اين مرد بزرگ، در 62 يا 68 سالگي درگذشت و در غزنين به خاك سپرده شد.